Maar wat bedoel je met primaire reflexen, Lonny?

Meer dan eens is die vraag me in de praktijk en daar buiten al gesteld. Veel klantjes en hun ouders vinden het een wazig iets. Maar wazig is het zeker niet!

Eigenlijk is het allemaal heel erg logisch: iedereen wordt geboren met een aantal reflexen. Dat heb je vast wel ooit wel al eens gezien, bij je eigen kinderen of toen je ergens op kraambezoek was: kriebel een baby’tje in zijn handje en hij grijpt je vinger vast. Aai je over zijn wangetje? Dan gaat hij naar voeding zoeken. En als een baby schrikt schieten zijn armen en benen in de lucht, kijkt hij met grote ogen rond en gaat soms zelfs huilen.

En dat zijn dus primaire reflexen! Je kan het wel vergelijken met een computer waarop al programma’s zitten als je hem koopt. Of je mobieltje waarbij aankoop al bepaalde apps op zitten. Bij ons zijn die reflexen dus al geprogrammeerd voor de geboorte. Best makkelijk toch?

Niet gecontroleerd en onbewust

Je hebt ze nodig om te kunnen overleven en ze beschermen je. Die grijpreflex, zuigreflex, maar bijvoorbeeld ook een terugtrekreflex komen van pas als bescherming. ‘Ja, en dan?’, vraag je je misschien af. Alle baby’s hebben dat en daarbij, het zijn baby’s…
Bij baby’s zijn deze bewegingen nog niet gecontroleerd en onbewust, het zijn immers reflexen. Maar in de loop van het eerste jaar worden ze steeds gerichter, die bewegingen. Dat lukt niet bij iedereen en kan komen door bijv. stress in de zwangerschap (bijv. hoge bloeddruk), spanning tijdens de bevalling (keizersnede, stuitligging, langdurige of juist stortbevalling) of stress daarna door bijvoorbeeld allergieën, huilbaby, reflux, op de billenschuiven in plaats van kruipen. Dan schiet je dus telkens ongewild in de ‘reflexstand’. Je wordt geprikkeld en hup, je reageert lichamelijk zoals een baby zou reageren, onbewust en ongecontroleerd. Dus op het moment dat je een pen in je handen krijgt grijp je die vast. Niet handig om te schrijven, dat is hartstikke krampachtig. Of je bent bij elk geluidje in je omgeving alert omdat je schrikreflex te strak afgesteld staat. Daar heb je geen gemak van, niet voor jezelf en vaak ook niet voor je omgeving

Reageren op prikkels

Je denkt misschien dat je hogere hersenen hier wel een stokje voor kunnen steken maar dat gaat dus niet, je kan dit niet ‘gewoon’ beheersen. Die app-jes, die programma’s zitten in je hersenstam. En die zorgt voor zulke onbewuste processen. Pas als zo’n reflex geautomatiseerd is, wordt hij opgenomen in de hogere delen van de hersenen. Zo’n reactie gaat dus gewoon vanzelf, daar helpt geen corrigeren in de klas of thuis aan, je kan er niets aan doen. Als een reflex niet geïntegreerd is (dus ontwikkeld naar hoe het hoort) krijg je een bepaalde prikkel en hup, daar is de reactie van je lichaam, of je nou wilt of niet.

Reflexintegratie

Met de reflexintegratie die ik in mijn praktijk doe, doe ik de reflexen eigenlijk na. Je moet de reflex lichamelijk ervaren waardoor je centrale zenuwstelsel zich herstelt en verder kan ontwikkelen. En dat maakt dat die reflex zich in het vervolg koest houdt.

Zó simpel, maar tegelijkertijd zó effectief! Ik schreef al eerder dat reflexen te vergelijken met fundamenten zijn, maar dit zorgt er dus voor dat die fundamenten bij mensen goed zijn. Daardoor trekt het effect ook door in de motorische, sociaal-emotionele en cognitieve groei!
De komende tijd lees je er hier meer over, met specifieke voorbeelden. Ben je intussen al benieuwd wat ik voor jou of voor je kind kan betekenen met deze reflexintegratie en alle andere aspecten die ik bekijk als leren of gedrag een uitdaging is? Neem dan gerust even vrijblijvend contact op en wie weet zien we elkaar snel!